"kahabat senin,
-demeye dilim varmıyor ama-
kabahatin çoğu senin, canım kardeşim."
Nazım iyi biliyor bizi, çok iyi tanıyor. Hatırlayalım sırf komünist olduğu için yargılanıp 38 yaşında hapse atıldığındaki ve tam 12 yıl süren esareti sırasındaki sessizliğimizi. Sol sağ ayırmayız kalleşlikte. Adnan Menderes asıldığı zaman içini attığı zehiri, daha pis bir şekilde kusmak için 50 sene bekledi bu millet. Sonra Deniz geldi aklıma. Çınar gibi delikanlı, yiğitler yiğidi. Öyle baktık, içimize attık.
Nazım gibi bizi en iyi tanıyanlardan biri, Yaşar Kemal yine bizi anlatmış İnce Memed'te. Şahin Memed çırpınırken köylüsü için, en büyük zorluğu yine köylüsü çıkartıyordu Memede. İçten içe sevip destekleseler de onu ödleri kopuyordu açıkça, mertçe arkasında durmaktan. Unutmayalım Yaşar Kemal'in de bu devlete 20 ay kadar filan sanatçı olma borcu vardır.
Biz de bu liste bitmez ama Yılmaz Güney'i saymamak da olmaz sanırım. Yılmaz Güney 9 yıl kadar ödemiştir devlete, sanatçı olabilmek için. Bu sırada senaryolar yazmış, filmler çekmiş. İnsanlar filmlerini izlemek için sinamalara akın ederken Yılmaz Güney'in içerde olması gene bizim sorunumuz olmamış o kadar. Hatta çoğu filmlerinden çıkıp, az bile yatıyor bu salak demişlerdir kesin.
Ödediği bedelle doğru orantılı bir şekilde tanıyor bizi Yılmaz Güney. Düşman filminde de İsmail üzerinden anlatılıyor ezilenlerin derdi, bizim koyunluğumuz, iki yüzlülüğümüz, kalleşliğimiz. Düşene gülen, düşene vuran zihniyetimiz. Belki dönemi yüzünden, belki ideolojik bir film olmasından bazı noktalar fazla abartılı olabilir ama izleyin mutlaka bizi, "kendimizi" tanımak istiyorsanız.
Not : Naciye'yi de tanıdım, İsmail'i de gördüm.
No comments:
Post a Comment